“Dışarıda birlikte geçireceğimiz son gecemiz bu”
Çıkarılan bir kanunla Britanya’da “Tekrar eden ritimlerden oluşan veya bu ritimlerin baskın geldiği müziklerin yüksek sesli olarak çalndığı izinsiz toplaşmaların” yasaklanmasına tepki olarak düzenlenen bir yasadışı partiye katılmak isteyen İskoçyalı iki gencin hikâyesi.
Kieran Hurley’in aynı adlı tiyatro oyunundan uyarlanan, senaryosunu Hurley ve Brian Welsh’in yazdığı ve yönetmenliğini Welsh’in üstlendiği bir Birleşik Krallık yapımı. John Major’ın başbakanlığındaki muhafazakâr hükümetin çıkardığı ve ülkedeki protestolara rağmen muhalefetteki İşçi Partisi’nin de çekimser kalmayı seçtiği yasa pek çok farklı alanda kısıtlamalar getirmekle birlikte, 20 veya daha fazla sayıda kişinin (İskoçya için 100 olarak belirlenmiş bu sınır) “rave“ adı verilen partilerde bir araya gelmesini yasaklaması filmin konusu. Tek kişilik ve monologlardan oluşan oyuna Hurley ve Welsh ikilisi sinemada yeni bir hayat verirken, ortaya özellikle o tarihlerde gençliğinin başında olanlar için hayli nostalji yaratacak bir sonuç koymuşlar. Genç iki başrol oyuncusunun (Spanner rolünde Lorn Macdonald ve Johnno rolünde Cristian Ortega) parlak performansları, son yarım saate damgasını vuran parti sahnesi ve gerçekçi yaklaşımı ile ilginç bir film bu. Hikâye tahmin edilenden farklı ilerlemese de ve aynı zamanda bir büyüme hikâyesi olarak belki yeterince orijinal görünmese de samimiyeti ve yaratmayı başardığı gençlik havası ile bu sorunları unutturan, sevimliliği ile de dikkat çeken bir sinema yapıtı.
Annesi ve küçük kardeşi ile yaşayan, annesinin polis erkek arkadaşından pek hoşlanmadığı gibi mesleğinden de rahatsız olan, okul dışındaki zamanlarında bir markette çalışan genç bir adamdır Johnno ve “rave parti”lerin, elektronik müziğin ve sonsuza kadar tekrarlanıyor görünen ritmlerinin hayranıdır. Spanner ise serseri ve çeteci abisi ile birlikte yaşayan, okul hayatından çoktan kopan ve aynı zevkleri paylaştığı Johnno ile çok yakın arkadaş olan bir başka genç adamdır. Her ikisinin de sorunlu aileleri (ilkinde baba ortada yoktur, anne ve yeni erkek arkadaşın birlikteliği ise gencimizi rahatsız etmektedir; ikincisinin ise annesi de babası da yoktur ve kendisine epey eziyet eden abisi ile başı derttedir) olan bu iki genç adam Johnno’nun ailesinin taşınacak olması nedeni ile yakında ayrılacaklardır. Tam o sıralarda düzenlenecek olan bir parti bu iki genç için kendilerinden büyük gençlerin arasına karışma, çılgınca dans etme ve belki de son kez birlikte eğlenme fırsatıdır; Johnno’nun baştaki tereddüdüne rağmen iki genç bu fırsatı değerlendirmeye karar verirler. Kieran Hurley ve Brian Welsh bu hikâyeden başrol oyuncularından aldıkları sıkı destekle samimi bir gençlik filmi çıkarmışlar. Çok büyük bir kısmı siyah-beyaz olarak çekilen filmde müzik hikâye gereği elbette sık sık kendisini hissettiriyor ama asla hikâyenin önüne geçmiyor. Müziğe yaslanmama (ve en azından zaman zaman sadece ritimlerden, hatta tek bir ritimden oluşan bu müziği sömürmeme, bir başka ifade ile söylersek) tercihi çok doğru olmuş ve finale doğru seyrettiğimiz parti sahnesinin ruhu belki tam da bu nedenle bize de geçebiliyor. Aynı şekilde filmin açılış sahnesi, ikisi de kendi evlerinde olan Johnno ve Spanner’ın telefon üzerinden paylaştıkları müzikle çılgınca dans ettikleri sahne de hem karakterleri tanımamızı sağlıyor hem de çok sık tekrarlanmaması nedeni ile çekicilik kazanabilen müzik ve dans sahnelerinden biri olabiliyor.
Çıkarılan kanuna karşı isyan etmek için düzenlenen partiye katılmayı kafalarına koyan iki gencin önünde iki büyük engel var: Polis ve Spanner’ın serseri abisi. Birbirine zıt iki uçta duran bu kişilerin, tek istekleri dans etmek ve eğlenmek olan gençlere engel olmakta buluşmaları hikâyeyi renklendirdiği gibi filmin mesajına da çok uygun. Sonuçta rave hayranlarının politize olmasını ve düzenle, onun kurallarını koyanlarla dertleri olduğunu söylemesini anlatıyor bir bakıma film. Partinin organizatörü olan DJ’in “Tek iyi sistem ses sistemidir” cümlesi kuşkusuz ki apolitik bir politikliği işaret ediyor ama yine de hikâyedeki olayların nedeni olan yasayı çıkartanlara karşı bir direniş bu sonuçta. Kieran Hurley bir röportajında rave’in aslında bu yasaklar nedeni ile ölmediğini, diğer “marjinal” pek çok şey ve örneğin rap müziğin şimdi başına geldiği sistemin (sermayenin, bir başka şekilde söylersek) egemenliği altına girmesinin onu yok ettiğini ve içinin boşaldığını söylüyor. Gerçekten de hikâyedeki partinin düzenlenme yönteminden gerçekleştirilmesine ve sonuçlanma şekline bakılırsa, sistemin bu “korsan” eylemi yaşatmaması çok beklenen bir eylem günümüz dünyasında.
Benjamin Kracun’un görüntüleri ve Robin Hill’in kurgususu filme yakışan bir genç ve taze hava veriyorlar kesinlikle. Ne var ki filmin odağındaki müziğin ritim odaklı havasının her zaman ve tutarlı bir şekilde yakalandığını söylemek zor. Evet, parti sahnesi kesinlikle çok başarılı ama hikâye ve kurgulanış şekli ile sık sık “ritmi kaçıran” film hikâyesindeki alışıldık yanların da daha çok göze batmasından kurtulamıyor. Johnno’nun “zoraki şoförlüğü” gibi sahnelerin vaat ettiği heyecanı ve gerilimi yaratamaması gibi problemler de filmin çekiciliğini düşürüyor açıkçası. Ne var ki bu problemlere rağmen Brian Welsh filmi görmeye değer kılıyor ve burada iki genç oyuncusundan da önemli bir destek alıyor. Spanner rolündeki Lorn Macdonald daha önce İskoçya’da geçen başka filmlerden de aşina olduğumuz sorunlu genci oldukça olgun ve dinamik bir performansla orijinal kılmayı başarıyor; Cristian Ortega annesinin ondan beklediği sorumlu hayat ile arkadaşına olan sevgisi ve eğlenme arzusunun arasında sıkışan karakterini hiç eksilmeyen, masum ama çılgınlığa hazır bakışları ile hayli eğlenceli ve sevimli bir şekilde yaratıyor. Sinemanın iki erkek arasında geçen ve eşcinsel olmayan en güzel yatak sahnelerinin birinde masum bir dostluğu etkileyici bir şekilde sergileyen film eğlenceli ve hüzünlü, gerçekçi ve gençliğin kendisi kadar hayalci, hem sevgi hem öfke dolu bir çalışma. İsyanın her türlüsünün güzel olduğunu hatırlamak ve gençliğin ritmini dinlemek için…