“Onlara senin altı filmlik bir kontratın olduğunu ve bu filmleri yapmak için evden çıkmana bile gerek olmadığını söyledim”
Sinemaya sesin gelmesi ile birlikte gözden düşen bir yönetmenin kariyerini sessiz erotik filmler ile devam ettirmesinin hikâyesi.
John Byrum’un yazdığı ve yönettiği film tek bir mekanda geçiyor ve sinema, Hollywood, sanat, yaratıcılık ve erotik film yapım süreci üzerine sürekli konuşmalar ve laf cambazlıkları ile bazen komik, bazen cüretkar ve bazen de monoton bir havada gereksiz uzun süresini dolduruyor. 70’lerde çekilmiş ve Richard Dreyfuss ve Bob Hoskins gibi isimlerin yer aldığı bir filme göre kimi cüretkâr sahneleri de olan film tam olarak neyi amaçladığını iyi aktaramayan eserlerden.
Dönemine göre görsel ama özellikle de sözel anlamda standartların dışında hayli erotik ifadeleri olan film ilgiyi kaybetmiş yönetmen rolündeki Richard Dreyfuss’un oldukça parlak ve dinamik oyunu ile ayakta duruyor en çok. Onca diyalog özellikle onun ağzından ifade bulduğunda korkuttuğu kadar yormuyor ve yadırgatmıyor seyirciyi. Toplam beş kişiden oluşan kadronun diğer dört üyesi de Dreyfuss’a ayak uydurarak konuşmaların hiç bitmediği bu filme dinamizm katmayı başarmışlar. Bu oyunculuk başarısı bir kenara bırakılırsa film daha çok sinemanın görselliğinden kaynaklanan ilave cüretkârlığının eklendiği bir tiyatro oyunu havası yaratıyor sık sık.
Sadece dört sinema filmi çeken Byrum’un bu ilk filmi sinemanın harika çocukluğundan sessiz erotik filmler çekmeye kadar düşen kahramanının bu filmlere yine de kendince bir sanatsal dokunuş katmaya çalışırken yaşadığı yılgınlığı ve karamsarlığı seyirciye çoğunlukla güçlü cümleler ile aktarmayı deniyor ve bir ölçüde de başarıyor ama ikinci yarısındaki yönetmenin sürekli direktifleri ile çekilen ve kendisinin de bir ara parçası olduğu erotik filmin çekim sahnesi dışında çok da çarpıcı olamıyor. Yapımcılara ve onların ticari bakışlarına, 30’lu yıllarla birlikte gelişimi hızlanan kapitalizme ve “sinemanın yeni çocuğu” Clark Gable üzerinden bu sektörün üyelerine değinmeleri yine de ilgi çekebilir. İster “gerçek” bir film olsun ister bu tür bir film, tüm sinema eserlerinin emek gerektirdiğini görmek ve Dreyfuss’un parlak oyununu seyretmek için görülebilir. Sinema tarihindeki zamanında beğenilmeyen veya bir başka deyişle anlaşılamayan ama sonraları bazıları için bir külte dönüşen filmlere bir örnek olarak da değerlendirilebilir.
(“Yönetmenin Böylesi”)