“Benim görevim suratınıza kapıları kapamak ve sizi o lanet ülkelerinize geri postalamaktı”
Hava alanında ülkeye giriş yapmak isteyen yabancıların başvurularını değerlendirmekten sorumlu bir polisin emeklilik öncesindeki son iş günününde yaşadığı ve yaşattıklarının neden olduğu olayların hikâyesi.
Brezilya sinemasından ırkçılık, göçmenler, ön yargılar, hoşgörü ve pişmanlık üzerine bir hikâye. Avrupa kökenli beyaz ırkın mavi gözlü temsilcisi olan polisin acımasız ve alaycı davranışlarının neden olduklarını paralel yürüyen iki hikâyede anlatıyor film. Bir yandan göçmenlik bürosunda olanlar diğer yandan orada olanlardan uzun bir süre sonra polisin Brezilya’da yaşadıkları aktarılıyor seyirciye ve insanın insana ettiklerinin çarpıcı bir resmini sunuyor.
Çoğunlukla televizyon için yaptığı çalışmalar ile tanınan David Rasche tarafından canlandırılan polis göçmenlere karşı en olumsuz ön yargılara sahip olanları bile rahatsız edecek düzeyde ırkçı ve acımasız tavırlara sahip bir karakter olarak resmediliyor filmin orijinal senaryosunda. O kadar ki bu karaktere en ufak bir sempati duymak veya anlamaya çalışmak imkânsız. Böyle olunca da film belki de çarpıcılığında bir parça eksik kalıyor. Yine de biri yarı Afrika kökenli, diğeri ülkeye kaçak girmiş bir Meksikalı’nın oğlu ve üçüncüsü de İrlanda asıllı olan üç görevlinin ellerinde pasaportları ile ülkeye girmeye çalışanlara yaşattıklarının rahatsız ediciliğini azaltmıyor bu durum. Üstelik senaryo kolay yolu seçmiyor ve ülkeye giriş damgasının peşinde olan yabancıların bu uğurdaki yalanlarını göstermekten de kaçınmıyor. Kimi polislere yaranmaya çalışır ve hatta onlarla sınırını umursamadığı bir flört peşinde koşarken, kimi bu göreviler karşısında titreyen ve yalvarmaktan kaçınmayan bu yabancıların içler acıtan tedirginliği seyredeni insanlığından utandıracak bir içeriğe sahip. Göçmen bürosunun küçük ve kapalı mekanında geçen bu bölümlerde kamerasını ustalıkla kullanıyor yönetmen ve filmin Brezilya’da geçen diğer bölümünde yeterince başaramadığı bir şeyin üstesinden geliyor. Büro içinde geçen bu bölümler yabancıların yaşadığı korku ve umutla karışık tedirginliği mekanın kapalı olmasından kaynaklanan bir klostrofobi duygusu ile birleştiriyor ve ortaya diyaloglardan oyunculuğa oldukça parlak ve yaratıcılık dolu sahneler çıkıyor. Brezilya’da geçen bölümler ise vasatın üzerinde olmakla birlikte bu yaratıcılığa o denli sahip değiller ve senaryonun hedeflediğinin aksine bir sürpriz duygusunu da geçiremiyorlar seyirciye. Yine de bu Brezilya bölümlerinin başardığı başka temel bir şey var: Kamera turistik görüntülerin değil yoksuluğun ve büyük şehirler dışındaki hayatın peşinde geziniyor ve sınırda ter döken yabancıların kendi ülkelerinde neler yaşadığını anlatıyor bize. Dolayısı ile en az ofiste geçen kadar karanlık ve boğucu sahnelere dış mekanlarda geçen bu bölümde de yer vermeyi başarıyor yönetmen.
Göçmenleri artan bir “kötülük” sırası içinde Kübalılar, Kolombiyalılar ve Araplar üzerinden sınıflandıran polislerin kendi göçmen geçmişleri düşünüldüğünde filmin asıl çatışma noktasının ırkların farklılığından çok sahip olunanı başkaları ile paylaşmama telaşı ve bunun sonuçları olduğu görünüyor. David Rasche’nin zaman zaman hafif abartı içermesi dışında idare eder görünen oyununun yanında öne çıkan isim Brezilyalı göçmeni canlandıran Irandhir Santos. Aşağılanmalara ve alaylara katlanmaya çalışan ve her an çileden çıkmanın eşiğine gelen karakterini çok etkili bir biçimde canlandırıyor. Diğer yan karakterler içinde de özellikle diğer iki polisi canlandıran Erica Gimpel ve Frank Grillo oldukça sağlam oyunculukları ile dikkat çekiyorlar. Sonuç olarak tam bir başarı olmasa da her an dünyanın zengin ülkelerinin kapılarında yaşanan “sıradan” olayları karşımıza etkileyici bir şekilde getirmeyi başaran bir film bu. Vize için konsolosluk kapılarında tedirginlikle sarmalanmış bir rahatsızlık yaşayan her yabancının çok iyi anlayacağı bir insanlık durumundan bahsediyor ve bunu da oldukça dürüst bir biçimde yapıyor.
(“Blue Eyes” – “Mavi Gözler”)