Altan Öymen’in anıları (veya tarihe düş(ürül)en notları sıralaması). Seçilen dilin ve kullanılan yöntemin etkisi ile –belki gereğinden fazla- rahat ve hızlı okunabilen bir anı kitabı. Kişisel gelişimin ve ülkedeki gelişmelerin –zaman zaman oldukça başarılı bir şekilde- birbirine yedirildiği, “sosyal demokrat” bir anlayışın hep kendini sezdirdiği, geçmişe tarafsız bir gözle bakma çabasının bazen “inanılan doğruların” gölgesinde kaldığı – ki bunda olumsuz bir yön görmüyorum aslında- bir derleme. Bölümler bazında bakıldığında bazen ağırlıkların yeterince iyi dengelenmediği görülüyor. Örneğin Kore savaşı bölümleri bu kitanın içeriğinde yer alması gerekmeyen detayda çarpışma günlerini içeriyor ki nerede ise tek başına ince bir kitap hacminde bu bölümler. Yine de geçmişe, konu başlarını öğrenmek /hatırlamak amacı ile yaklaşmak için ideal bir kaynak. Bu tür bir anı kitabının en çarpıcı başarısı inceleme/detaylı öğrenme için merak uyandırması olur ki bunu gayet iyi başardığı söylenebilir. Sonuçta, serinin bir sonraki kitabını bekletiyorsa yazar başarmış demektir diye düşünüyorum.
Kemal Tahir’den “Köy Enstitüleri” üzerine atlanmaması gereken bir roman. Kemal Tahir’i bugüne kadar hep ihmal etmiş olmamın verdiği mahcubiyet ve utanma duygusunu bir kez daha hissettirdi bana. Daha da önemlisi, köy enstitüleri, değişim kavramı, değişimin “yukarıdan” dikte edilip edilemeyeceği, bir ülkü peşinde koşmanın gerçekçiliği, sıfır noktasında daha doğrusu sıfır noktasının da altında bir ülke/toplum ile ne yapılabileceği, bir ülke/toplum yaratmanın “imkansızlığı”, günümüze kadar uzayan ve sanırım hiç bitmeyecek bir çekişmenin hikâyesi üzerine uzun düşünmelere zorlayan bir çalışma. Umut kırıcı…