Hermann Hesse’nin üç öyküsünden oluşan bir kitap. “Çocuk Ruhu”, “Klein ve Wagner” ve kitaba adını veren “Klingsor’un Son Yazı” adlı öyküler yer alıyor kitapta ve bu öykülerin tümü de Hesse’nin karakterlerinin psikolojik analizlerini ustaca yansıtan çok başarılı eserler. İlk iki öykünün tema açısından ilginç bir ortaklığı var. İlkinde bir çocuk işlediği “günah”ın etkisi ile iyilik ve kötülük, suç ve ceza, baba ve Tanrı, seçme özgürlüğü ve kader gibi kavramlar üzerinde düşünürken bir yandan özendiği ama diğer yandan korktuğu yetişkinler dünyasına da adım atmaya hazırlanıyor. İkinci öyküde ise otuzlu yaşlarında bir adam yine işlediği bir “günah” üzerinden bu sorgulamaların benzerini doğal olarak daha yetişkinlere özgü bir şekilde ve kaybol(makta ol)an gençliğini de işin içine katarak yapıyor. Tanrı (ilkinde onunla nerede ise özdeşleşen baba) ile yüzleşme, günah, isyan, bağışlanma gibi temalar da bu öykülerde etkileyici biçimde almışlar yerlerini. Kahramanlarının ruh hali, isyandan teslimiyete, coşkudan korkuya dalgalanıp duran psikolojileri de yine iki hikâyede de çarpıcı biçimde anlatılıyor. İkinci öyküdeki suda geçen son bölüm yazarın etkileyici anlatım becerisinin çarpıcı örneklerinden biri olarak dikkat çekiyor.
1918 sonu ile 1919 sonu arasında yazılmış bu üç öykü ve Hesse’nin o dönem içinde bulunduğu kişisel problemlerin de izlerini taşıyorlar. Kahramanlarının iç çatışmalarını benzersiz bir biçimde aktaran bu öykülerden sonuncusu olan ve kitaba adını veren “Klingsor’un Son Yazı” bir ressamın son günlerini hayli çekici bir biçimde anlatıyor bize. Eserin girişi adeta Klingsor adındaki bu ressamın bir tablosunun detaylı bir tasviri gibi ve yazarın ressam yanının izlerini taşıyor kesinlikle. Ressamın dostları ile yaptığı bir gezide kullanılan şiirsel dil, yazarın karakteri üzerinden “yaşama övgü” havası taşıyan satırlar ve ölümün kapısında beklediğini hisseden bir sanatçının müthiş çekici anlatımı bu uzun öyküyü çarpıcı bir noktaya taşıyor.
(“Klingsors Letzter Sommer”)