“Kendimi çok mutlu hissediyorum. Yanımda güzel bir kardeşim var ve içiyoruz.”
Kız arkadaşı tarafından terkedilen bir gencin kendine gelmek için çıktığı zoraki yolculuğun hikâyesi.
Filmin senaryosu, yönetmenliği, görüntü yönetmenliği, müziği, kurgusu ve sanat yönetmenliği aynı isme ait olunca tahmin edileceği gibi düşük bütçeli bir bağımsız film var karşımızda. Filmin farkı ise bu tür filmlere pek alışık olmadığımız Güney Kore sinemasından geliyor olması. Batı sinemasından çıkan bağımsız filmlerinin gözde teması olan yolculuk burada da söz konusu ve kahramanımız zoraki çıktığı yolculuğunda bir türlü inisiyatifi ele geçiremiyor.
Oldukça keyifli bir müziği var filmin ve kahramanımızın başına gelenlere uçarı ve hoş bir arka plan yaratıyor. Genç adam film boyunca terkediliyor, kayboluyor, azarlanıyor, soyuluyor, taciz ediliyor ve tüm bunların arasında içiyor veya içiriliyor. Yaptığı gaflar da bunların üzerine ekleniyor. Tam bir sevimli kaybeden var karşımızda. Tüm bu olan bitenler yalın ve doğal bir dille, güldüren değil gülümseten, keyiflendiren bir üslup ve doğal oyunculuklar ile anlatılıyor. Film boyunca süren “üşüme” sahneleri, pansiyondaki televizyon seyretme bölümleri ve elbette filmin hemen her karesinde yer alan yeme/içme görüntüleri bu küçük filme garip bir çekicilik kazandırmışlar.
Sakin bir şekilde akan, küçük zıpırlıklar ve uçarılıklar içeren, finali ile “hayat aynı hataları yapmaya değecek kadar güzel” mesajını da veren sevimli bir film. Ana akım sinemanın kısıtlayıcı kurallarından kendini sıyırmış, zaman zaman bir “yeni dalga” havası yaratan bu filmin bitiminde kendinizi bir yandan mutlu ama bir yandan da filmin o kendi gerçekliğinden ayrıldığınız için mutsuz hissetmeniz yüksek bir ihtimal.
(“Daytime Drinking” – “Gündüz İçkisi”)