“Bambi! Annen geri dönmeyecek”
Bir hastanede stajyer hemşirelik yapan bir genç kızın sapık bir doktor ile mücadelesinin hikâyesi.
Beyaz ve stilize bir iç tasarımı olan ve garip mimarisi ile de dikkat çeken soğuk bir hastane mekânında geçen film, bu öğelerini filmin odak noktası olan gerilime katkıda bulunacak şekilde başarı ile kullanan ama bunun dışında ve özellikle gerilim alanında amaçladığı etkileyiciliğin zaman zaman gerisine düşen bir çalışma olmuş. Başroldeki Sophie Quinton’un dikkat çekici yüz çizgilerinin ve oyunculuğunun katkıda bulunduğu filmde temel eksik sanırım yavaş ve gizemli bir tonda akma tercihinin altını iyi dolduramaması ve gereğinden fazla uzun tutulan süresi ile zaman zaman monotonluğa kayması.
Korku/gerilim hikâyelerinin ortak paydası olan “şişmanın mutlaka ölmesi” ve “kötü adamın varlığına inanmayanın mutlaka ölmesi” klişeleri burada da yerini almış. Bu ve benzeri kilişeler bir yana bırakılırsa filmin başardığı noktalar da var. Partideki evet/hayır oyunu içerdiği üstü örtülü erotizm ve Quinton ve Laurent Lucas’ın oyunculukları ile seyredeni etkileyen ve oldukça başarılı bir şekilde kotarılan bir sahne. Benzer şekilde “Bambi” metaforu da, bence tüm sinema tarihinin en acımasız çizgi filmlerinden biri olan Walt Disney filmine verilen referans ile hikâyeye ustalıkla yedirilmiş.
Müziğin atmosferin oluşumuna katkıda bulunduğu, daha kısa sürede anlatılsa hedeflediği gerilim seviyesine çok daha kolay erişebilecek bir hikâyesi olan, soğuk ve hijyen hastane ortamında gerilimin dozunun nasıl artabileceğini ve romantizmin ne kadar ayrıksı kalabileceğini göstermesi ile de ilgiyi hak eden bir film sonuçta. Özellikle küçükken Bambi’yi seyredip travma geçirmiş herkes için.
(“Who Killed Bambi?” – “Bambi’yi Kim Öldürdü?”)