“Besle beni!”
Saf bir genç adam ve onun ne olduğunu bilmeden yetiştirdiği etobur bir bitkinin hikâyesi.
Charles B. Grifith ve Roger Corman’ın senaryosundan Corman’ın çektiği bir ABD yapımı. Dış sahnelerinde Charles B. Griffith ve Mel Welles’in de yönetmenlik yaptığı film bugün -hemen tüm Corman filmleri gibi- bir kült olması ile ve Jack Nicholson’ın sinemadaki ilk rollerinden birinde karşımıza çıkması ile hatırlanıyor. Çok hızlı çalışan ve çok düşük bütçeli filmler çekmesi ile bilinen Corman’ın bu filmi de yönetmenin bu karakteristik özelliklerine uygun bir niteliği olan bir çalışma ve korku ve komedi karışımı olan içeriği ile seyircisini eğlendirmeyi başarıyor. Saçma bir hikâye, her biri absürt sıfatını hak eden karakterler ve pek de dert edilmeyen mizansen çalışması ile tipik bir Corman filmi bu ve başta yönetmenin filmografisine meraklı olanlar olmak üzere, sinema tarihinin tuhaf filmlerinden hoşlananların ilgisini çekmeye de aday bir eser.
Sonradan bazı çekimlerin tekrarlandığı söylense de filmin çekim sürecinin sadece iki buçuk gün sürdüğünü ve toplam bütçesinin de -bazı kaynaklar 35 bin dolara ulaştığını söylese de- sadece 22.500 dolar olduğunu ifade edersek nasıl bir filmle karşı karşıya olduğumuzu anlatabiliriz hehalde: Tipik bir Corman filmi. Zamanında çok ilgi görmese de -hemen tüm kült filmlerin akıbetlerinde olduğu gibi-, bu filmi tekrar sinemaseverlerin gündemine sokan iki farklı uyarlaması olmuş aslında. 1982 yılında bir müzikal olarak tiyatroya uyarlanan ve oldukça ilgi gören hikâye, 1986’da ise bu müzikalin uyarlaması olarak ve Frank Oz’un yönetmenliğinde sinema perdesinde tekrar hayat bulmuş. Bu iki başarılı uyarlama Corman’ın orijinaline yeni bir hayat sağlamış sonuç olarak.
Filmin ucuzluğu daha açılış jeneriğinden başlayarak gösteriyor kendisini. Çok da parlak bir çalışma olmayan bir illüstrasyon üzerinde kayıyor kamera ve filmin tanıtım yazıları eşlik ediyor bu harekete. Ardından bir dış ses, daha sonra hikâyede karşımıza çıkacak olan dedektif Joe Fink karakteri, kendisini ve Los Angeles’ın bir semti olan Skid Row’u tanıtıyor bize. Oysa, dedektifin “Herkesin bildiği ama kimsenin görmek istemediği… trajedilerin daha büyük, kendinden geçmelerin daha çılgın ve suç oranının her zaman en yüksek olduğu” gibi iddialı sözlerle tanıttığı bu semtin hikâye içinde hiçbir belirleyici yanı olmadığı gibi, dedektifin kendisinin de bir iki sahnedeki komedinin kaynağı olmak dışında hikâye için hiçbir önemi yok. Girişteki bu sözler veya daha sonra iki dedektif arasında geçen “klişe polis muhabbeti” iki farklı işlev taşıyor Corman için anlaşılan. Bir yandan, benzer türdeki anaakım filmlerindeki klişeleri kullanarak seyircinin ilgisini çekmeyi amaçlıyor Corman; diğer taraftan da özelikle polis muhabbeti sahnesinde olduğu gibi bu klişeleri bir mizah unsuruna dönüştürüyor. Elbette şunu da söylemek gerekir ki bu sözü geçen problemler (ya da durumlar), Corman’ın hızlı ve ucuz üretiminin de bir doğal sonucu aynı zamanda.
Müzisyen Fred Katz daha önce Corman’a başka filmleri için de verdiği ve çeşitli bölümleri yedi ayrı filmde daha kullanılan müziklerini burada Corman’a yeni bir çalışma gibi tekrar sunmuş ve yönetmen de -bilerek veya bilmeyerek; ama muhtemelen hızlı çalışmanın sonucu olarak farkına bile varmadan- aynen kullanmış bu çalışmayı. Yine bir Corman “geleneği” olarak daha önce başka filmler için kullanılan dekorlar veya setlerden bu filmde de yeniden yararlanmış yönetmen ve bu kez bir yıl önce çektiği “A Bucket of Blood” filminin setleri burada tekrar değerlendirilmiş. Filmi ucuza çıkarmanın yolları bunlar elbette ve Corman da tuhaf karakterlerle dolu bu absürt hikâyeyi kendisinden beklendiği gibi anlatmayı başarmış. Çiçek yiyen adamdan mazoşist hastaya (bu rolde Jack Nicholson hayli eğlenceli bir performans sunuyor) sürekli bir yakını ölen yaşlı kadından alkol düşkünü ve hastalık hastası anneye ve sadist dişçiye hikâyenin üç ana karakterine (çiçekçi, etobur bitkiyi yetiştiren sarsak elemanı ve çiçekçide çalışan ve bu elemanın âşık olduğu genç kadın) eğlenceli bir biçimde eşlik ediyorlar bu saçma hikâyede. Üç ana karaktere, kuşkusuz bitkinin kendisini de eklemek gerek; beslendikçe dev gibi büyümeye devam eden ve daha fazla beslenmeyi talep eden bu bitki en az diğer üç ana karakter kadar önemli ve final dahil, hikâyenin tümüne de damgasını vuruyor kişiliği ile.
İlgi çekmeye çalışan sokak kadını, bitkinin sayesinde hayli komik olan ilk öpüşme, basitliği ve kötü çekilmesi ile eğlendirmeyi başaran kovalamaca gibi sahneleri ile bir eğlence yaratabilen film hayli amatör görünümüne karşın güldürmeyi ve ilgi çekmeyi başaran ve aynı zamanda karanlık yollara da sapmayı becerebilen bir Roger Corman çalışması. Mel Welles ve Jonathan Haze’in canlı performansları ile dikkat çektiği bu filmin ilham verdiği bir başka filmi de hatırlatmış olalım bu arada: Çek yönetmen Oldrich Lipský 1978’de çektiği “Adéla Jeste Nevecerela” adlı filminde Roger Corman’ın burada Audrey Jr. adını verdiği bitkinin adını Adéla olarak değiştirmiş ve Corman’ın filminin hikâyesine ünlü çizgi roman dedektifi Nick Carter’ı yerleştirerek eğlenceli bir başka film yapmıştı.
(“Küçük Korku Dükkânı”)