“Canavar mı dediniz, ben sadece bir kadın görüyorum”
Bir doktor rahibin cinayetten hapishanede yatan bir kadını anlama ve karşısına çıkan sırları çözme hikâyesi.
Tek yumurta ikizleri sinemada “Vertigo”, “Dead Ringers” ve “Adaptation” gibi örnekleri olan ve eğer komedi kategorisinde değilse genellikle bu durumun bir gerilim, çekişme, bağlılık vb. kavramlar ile birlikte ele alındığı bir biyolojik durum. Bu filmde de gerilimin, sırların kaynağında bu durum var ve dolayısı ile kimin kim olduğu, kimin ne yaptığı sorularının gizemli cevaplarının yanında ikizlerin birlikte hastalanması gibi her zaman ilginç olabilen özellikler bolca kullanılarak bir atmosfer yaratılmaya çalışılmış.
Biri hapiste diğeri bir Katolik Karmelit kilisesinde olan ve bir anlamda ikisi de kapalı kapılar ardında olan ikizlerin geçmişte onları ayıran sırları filmin ortalarında ortaya çıkarken, asıl gerçeğin ne olduğu filmin sonlarında beliriyor ve senaryosu sık sık aksasa da film özellikle bu gerçeğin keşfi sırasında ilgiyi ayakta tutmayı başarıyor. Aralıksız film çeken ve bu açıdan 60’lı yılların Türk sinemasının yıldızlarını hatırlatan Gerard Depardieu (2003’te bu filmle birlikte toplam sekiz filmde rol almış) oldukça vasat ve donuk bir oyun sergiliyor film boyunca. Ne rolündeki din adamı ağırlığını ne de ne zaman ve nasıl oluştuğunu anlayamadığımız tutkuyu seyredene geçiremiyor. Élodie Bouchez ise filmin asıl ağırlığını taşıyan ve Depardieu’nün yanında en azından idare eder bir görüntü veren bir isim olmuş.
Vaat ettiği gerilimi taşıyamayan ve sık sık seyircinin sunulan malzemeleri kendisinin bir araya getirmesini bekler gibi görünen, olay örgüsünün zaman zaman inandırıcılıktan uzaklaştığı ve son bölümü ile “Vertigo” filminden ilham almışa benzeyen film öncelikle katıksız gerilim filmi hayranları için. Son karelerindeki ikiz çocuk sahibi yeni aile görüntüsü ile devamım gelecek diyen bir korku filmi gibi gereksiz bir sonu da olan film yeterince sarsmayan ve zaman zaman gereksiz ağırlaşan yapısı ile harcanmış bir fırsat gibi görünüyor. Yine de filmin bazı bölümlerindeki tuhaf çekiciliği de kabul etmek gerek.
(“The Pact of Silence” – “Sessizlik Yemini”)