“Dua et, bu sensiz senin hayatın olsun”
Ölmek üzere olan bir kadının kalan zamanını ve kendinden sonrasını düzenleme çabası.
Çok az ömrü kalan bir kadının (Sarah Polley) hikâyesi içerdiği kolay dramatik öğeler ile melodram sinemasının (ve elbette Türk sinemasının) favori konularından biri oldu her zaman. Buna bir de kadının kendinden sonraki hayatı planlama çabasını da (kocasını çocuklarına da bakacak iyi birisi ile evlendirme planı dahil olmak üzere) eklerseniz pek çok klasik melodramda rastlayacağınız bir senaryoya kavuşmuş olursunuz.
Bu sıradan ve belki de klişe olan ve bir kısa hikâyeden uyarlanan konuyu ele alış şekli filmi korkulanın aksine farklı noktalara taşıyor. Bu başarının ardında farklı etkenler var. Öncelikle filmin içerdiği melodram potansiyelinin (veya tuzağının) uzağında konusunu ve karakterlerini incelikle ele alması ve bunu da herhangi bir yapaylık katmadan yapabilmesi var sanırım. Bazen amaçlanan etkinin uzağında olsa da iç ses (özellikle süpermarket sahnesinde) kullanımı, bu tür filmlerin temel tuzak alanı olan “ölmeden yapılacaklar” listesinin bir çetele gibi değil doğal bir süreç olarak işlenmesi ve duyguların (filmin konusundan dolayı elbette hüzün başta olmak üzere) altının kalın çizgilerle çizilmeden verilmesi de buna eklenebilir.
Filmin başarısında pay sahibi olan bir başka alan da karakterlerin işlenmesinde gösterdiği kalite çizgisi. Tüm karakterler hem filmin temel hikâyesi ile hem de kendi bağımsız hikâyeleri ile elle tutulur bir doğallıkla görünüyorlar perdede.
Başta Sarah Polley olmak üzere, bağımsız dramların vazgeçilmez aktörü Mark Ruffalo ve özellikle 70 ve 80’li yıllardaki müzik kariyeri ile bir ikon olan Deborah Harry filme katkıda bulunan başlıca isimler.
Yönetmen Coixet’in John Berger hayranlığını bir kitap üzerinden gösterdiği film, yeterince tanı(ya)madığı hayatı kaybetmek üzere olan bir kadının son günlerini göstermekteki doğallığı, kahramanın ifadesi ile “sınırlanmış bir hayatı, sınırlanmış sesler” ile yaşayan insanları betimlemekteki ustalığı, son bir tutkudaki çılgınlığı yüzümüze çarpmadan anlatımı ile kesinlikle ilgiyi hak ediyor. “Sen olduğun için dünya daha az kötü görünüyor” cümlesini duymak için… ve Hollywood’un en iyi halinde bile ancak “The Bucket List” çıkarabildiği bir alanda neler yapılabileceğini görmek için. Evet bir dram/melodram ama başarılı olanlarından.
(“Bensiz Hayatım”)