“Sıradan bir ilişkiydi, bağlılık olmadan seks. Arada olur böyle şeyler. Erkeklerin hep yaptığı türden bir şeydi.”
Kaçırılan bir çocuğun akıbeti araştırılırken ortaya çıkan gerçeklerin hikâyesi.
Brezilyalı yönetmen Fernando Coimbra’nın üç kısa filmle başlayan yönetmenlik kariyerindeki ilk uzun metrajlı filmi senaryosunu da kendisinin yazdığı bir çalışma. Özellikle Latin Amerika festivallerinde ödüller alan film ihanet, gerçek/yalan, tutku ve güven üzerine gerilim ile dram arasında gidip gelen, gerçeğin sık sık değiştiği ve hikâye ilerledikçe farklı katmanlarını keşfettiğimiz türden bir çalışma. Coimbra bir parça yavaş ilerlese de seyirci ilgisini ayakta tutmayı başarıyor hikâye boyunca ve sert finali ile de seyirciyi sarsıyor açıkçası. Buna karşılık gerilimin ve gizemin zaman zaman dramın lehine ortadan çekilmesi, “Fatal Attraction – Öldüren Cazibe” filmini hatırlatan bir hal alması ve senaryonun hikâyeye katkısı olmayan ve dolayısı ile gereksiz görünen komplekslikler barındırması gibi kusurları da olan bir film bu.
Coimbra’nın filminin temel problemi hikâyesini hangi başlık altında anlatacağına karar verememiş olması gibi görünüyor; kaybolan bir çocuğu arayan polislerin gerçeği keşfetme çabasını içeren bir gerilim mi yoksa bir yasak aşkın neden olabileceklerini anlatan bir dram mı olacağına karar verememiş görünüyor filmimiz. Bu nedenle olsa gerek, sanki polislerin sırrı çözme çabasına ağırlık verecek gibi başlayan ve ilerleyen film, sonradan ve özellikle geriye dönüşler nedeni ile polisleri unutup olayın kendisine odaklanıyor. Benzer şekilde çocuğun aranması da geri plana düşüyor ve aynı geriye dönüşler çocuğun kaçırılmasına giden sürece odaklanıyor sadece. Yine de senaryonun hakkını teslim edip, kaçıranın kimliğinin anlaşılmasından sonra da hikâyenin ilgiyi ayakta tutabildiğini söylemek gerek. Belki Coimbra senaryou yazarken bunu amaçlamamış ama, filmin tıpkı “Fatal Attraction – Öldüren Cazibe” filminde olduğu gibi alttan alta bir muhafazakârlığa destek çıktığını ve evliliğe ihanet edenin cehennemin kapılarını da açmış olacağını (veya filmin adından yola çıkıp söylersek, evin kapısında bekleyen kurtları içeri alacağını) söylediğini düşünmek mümkün. Üstelik burada “Fatal Attraction” filminde olduğu gibi bir tencere içinde tavşanın kaynatılması vahşetinden çok daha ileri giden ve kesinlikle çok daha sert bir ceza söz konusu! Yine de “Öldüren Cazibe” filminde aldatan evli erkeğe atfedilen masumiyetin ve sempatikliğin burada çok da fazla olmadığını belirterek filmin hakkını teslim edelim.
Senaryonun gerçeğin ne olduğunu adım adım ortaya koyması ve sık sık da hikâyenin kahramanlarının söylediği yalanlar veya söylememeyi tercih ettikleri nedeni ile gerçeği değiştirmesi filmi ilgi çekici kılan unsurlardan biri. Bu şekilde hem seyircinin merak duygusu ayakta kalıyor hem de gerçeğin katmanları birer birer açılırken bir sonraki katmanın ne olacağı konusunda da ilgi uyandırılıyor. Bu da kayda değer bir başarı çünkü Coimbra ikili pek çok sahneyi tek planla çekmiş ve bunların bazılarında kamerasını az hareket ettirmeyi tercih etmiş. Hikâyenin yaratmayı başardığı merak duygusu ortalama seyirci için de bu sahneleri ilgi çekici haline getiriyor böylece. Kadını oynayan Leandra Leal’in filmdeki göze çarpan tek performansı verirken hayli etkileyici olduğu bu uzun planlarda diğer oyuncular da üzerlerine düşeni yapıyorlar.
Filmin ikinci yarısı görselliği, mizanseni ve kurgusu ile ilk yarısına göre daha çekici. Bunun da temel olarak iki ayrı nedeni var: Birincisi Coimbra’nın bugün ve geçmiş arasında çok da etkileyici olmayan geliş gidişlerden bu yarıda çoğunlukla vazgeçip uzun bir geri dönüş ile yetinmesi ve daha önemli olan ikincisi ise senaryonun bu kez daha “düz” bir anlatımla ve gereksiz kompleksliklere bulaşmadan derdini dile getirmesi. Diyalogların ağır bastığı sahnelerde zarif görüntüler ve doğru kamera çerçevelemeleri ile dikkat çeken görüntü yönetmeni Lula Carvalho’nun çalışması da yine bu ikinci yarıda daha başarılı kesinlikle.
(“Wolf at the Door” – “Kurt Kapıda”)